του Χρήστου Χαλικιόπουλου
Τι συμβαίνει στη Γαλλία; Οι εργατικές κινητοποιήσεις βρίσκονται στον τρίτο τους μήνα και όλα δείχνουν κλιμάκωση της σύγκρουσης μεταξύ κυβέρνησης και συνδικάτων. Ήδη η ηγεσία των εργατών καλεί σε διεύρυνση των απεργιών και των αποκλεισμών, σε πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής ενέργειας, σε λιμάνια, σιδηροδρομικούς σταθμούς και αεροδρόμια, ενώ από την πλευρά της η γαλλική κυβέρνηση, προς το παρόν, δεν φαίνεται διατεθειμένη για υποχώρηση.
Η Γαλλία είναι το κέντρο της Ευρώπης και του λεγόμενου ευρωπαϊκού οράματος. Μπορεί η Γερμανία να είναι η μεγαλύτερη και πιο δυνατή χώρα της, μπορεί να είναι αυτή πλέον που δίνει τις εντολές, με τους υπόλοιπους να υπακούουν, μπορεί και σε άλλες χώρες, όπως στην Ισπανία ή στην Ελλάδα να γίναμε και να συνεχίζουμε να γινόμαστε μάρτυρες, ανάλογων ή και πιο μαζικών κινητοποιήσεων και εργατικών αγώνων, όμως η Γαλλία είναι η ψυχή της Ευρώπης. Εκεί είναι και η Μασσαλιώτιδα και η Βαστίλη. Μπορεί ο νέος εργασιακός μεσαίωνας να έχει απλώσει τη σκιά του πάνω από τη γηραιά ήπειρο και στη Γαλλία μαζί, μπορεί ο νεοφιλελευθερισμός να κάνει πλέον παιγνίδι, νταβραντισμένος, μπορεί χώρες, όπως η Ελλάδα, που δοκίμασαν κάποια στιγμή να αντισταθούν να τσαλαπατήθηκαν και να έχουν μετατραπεί σε οικονομικά προτεκτοράτα και ειδικές οικονομικές ζώνες, όμως αν «πέσει» και η Γαλλία, έστω και συμβολικά, αυτό θα σημαίνει πολλά και για τη συνέχεια.
Αυτό είναι και μία από τις αιτίες, που ενώ η Γαλλία φλέγεται, ενώ η σύγκρουση γίνεται όλο και πιο βίαιη και η χώρα βρίσκεται προ του ενδεχόμενου γενικής παράλυσης, τα συστημικά μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να υποβαθμίσουν τα γεγονότα, να τα περάσουν στο ντούκου, να πουν «α, γίνονται και κάποιες κινητοποιήσεις στη Γαλλία και κινδυνεύει η ομαλή διεξαγωγή του Γιούρο» και διάφορα άλλα τέτοια. Φανταστείτε τι δάκρυ και τι ανάθεμα θα έπεφτε αν συνέβαινε κάτι ανάλογο στην Κύπρο. Εδώ οι εργαζόμενοι της ΑΗΚ κάνουν μια στάση εργασίας και πέφτουν όλοι πάνω τους να τους φάνε.
Τι συμβαίνει λοιπόν στη Γαλλία και το σινάφι του νεοφιλελευθερισμού είτε έχει μουγκαθεί είτε το υποβιβάζει στο επίπεδο μιας ποδοσφαιρικής φιέστας, όπου τα εκατομμύρια κλωτσούν μια μπάλα; Η κυβέρνηση του «σοσιαλιστή» Ολάντ αποφάσισε, λέει, να αντιμετωπίσει την ανεργία που ξεπερνά το 10%. Και πώς αποφασίσε να την αντιμετωπίσει; Όχι ασφαλώς με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και με τον σωστό σχεδιασμό της οικονομίας και την περιφρούρηση των εργασιακών δικαιωμάτων. Αυτά ήταν κάποτε, που ο καπιταλισμός ήταν άνετος και το έπαιζε ωραίος. Τώρα είναι η λεγόμενη ελεύθερη αγορά, ο νεοφιλελευθερισμός και μια στρεβλή παγκοσμιοποίηση που έχουν μπουκάρει στο γήπεδο μανιασμένα και παίζουν τους λαούς μονότερμα. Ως εκ τούτου και ο κ. Ολαντ αποφάσισε, λέει, να κάνει την αγορά εργασίας πιο «ευέλικτη». Ας μην μας παρασύρει η συμπαθητική αυτή λέξη και να την συγχύσουμε με κάτι που υποδεικνύει άνεση. Κάθε άλλο. Ευελιξία πλέον στην αγορά εργασίας σημαίνει βαρβαρότητα. Σημαίνει επιστροφή στον 19ο αιώνα, όπου τα εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα ήταν ακόμα άγνωστες λέξεις και οι εργαζόμενοι έρμαια της εργοδοτικής ασυδοσίας.
Τι προνοεί η νομοθεσία που προσπαθεί να περάσει η κυβέρνηση του Ολάντ; Αμφισβήτηση της ιεραρχίας των εργασιακών δεδομένων, διευκόλυνση των απολύσεων, μειώσεις μισθών και καταβολή υπερωριών με τριετή καθυστέρηση. Θα συνεχίσει βεβαίως, να ισχύει το 35ωρο αλλά αυτό μπορεί να φτάσει μέχρι και τις 60 ώρες εβδομαδιαίως. Δηλαδή όπως δούλευαν τον 19ο αιώνα από το ξημέρωμα μέχρι που έπεφτε ο ήλιος. Και βεβαίως όπως είπαμε με δικαίωμα τριετής καθυστέρησης στην καταβολή των υπερωριών. Στο θέμα των απολύσεων, ο εργοδότης θα μπορεί να απολύει όποιους και όσους γουστάρει, επικαλούμενος έλλειψη ρευστότητας, ή εταιρική αναδιοργάνωση, αναγκαία για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας και φυσικά οι αποζημιώσεις σε καμία περίπτωση δεν θα ξεπερνούν τους 15 μισθούς.
Κάτι τέτοια ωραία προνοεί η εργασιακή μεταρρύθμιση του «σοσιαλιστή» Ολάντ. Και ασφαλώς οι Γάλλοι εργαζόμενοι αντιστέκονται. Και ασφαλώς αν «πέσει» και η Γαλλία, το σκοτάδι πάνω από την Ευρώπη θα είναι βαθύ και ολοκληρωτικό.
