του Χρήστου Χαλικιόπουλου
Από αίμα σε αίμα πάει η Ευρώπη. Χθες στο Μόναχο, προχθές στη Νίκαια, αντίπροχθες στο Παρίσι. Κάτι βγάζει το μίσος στο δρόμο. Ένα μίσος άγριο με μάτι τρελού που γυαλίζει. Ένα μίσος τυφλό που παρά τις διασκέψεις των αρμοδίων για την λεγόμενη ενίσχυση των μέτρων ασφάλειας, παρά τις ηρωικές ατάκες του μικρού Ολάντ, παρά τα διασταυρούμενα μηνύματα αλληλεγγύης και συμπαράστασης με την κ. Μέρκελ, δεν λένε να αναχαιτιστούν. Παρηγοριά στον άρρωστο τα μέτρα ασφαλείας και οι καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Παρηγοριά στον άρρωστο οι αστυνομίες κα οι στρατοί στους δρόμους των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων. Παρηγοριά στον άρρωστο η φύλαξη αεροδρομίων και σταθμών μετρών. Όταν ο άλλος έχει το μάτι φαρμακωμένο από το μίσος και την τρέλα του και έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει παίρνοντας μαζί του όσους περισσότερους μπορεί, δεν τον σταματάει τίποτα απολύτως. Παρηγοριά στον άρρωστο η φύλαξη των συνόρων.
Θα πει κάποιος, πάντα υπήρχαν παρανοϊκοί, πάντα υπήρχε μίσος, πάντα υπήρχε αυτός ο ασύμμετρος πόλεμος των αντιποίνων, πάντα υπήρχαν, τα τυφλά χτυπήματα, αυτοί που έβαζαν βόμβες ακόμη και μέσα στα πλήθη των αθώων. Ναι, πάντα υπήρχαν, όμως σήμερα τα πράγματα δείχνουν να έχουν αγριέψει. Οι τυφλές επιθέσεις δείχνουν να μετατρέπονται σχεδόν σε μόδα, όπως σε κάποιες παλαιότερες εποχές οι αυτοκτονίες. Και βέβαια αυτά που συμβαίνουν στην Ευρώπη, τόσο από πλευράς συχνότητας χτυπημάτων, όσο και από πλευράς αριθμού θυμάτων αποτελούν απλώς ένα υποπολλαπλάσιο, ένα μικρό κλάσμα, αυτού που συμβαίνει στις περιοχές του αραβικού κόσμου, με επίκεντρο την Μέση Ανατολή, τη Συρία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Απλώς εμείς βλέπουμε μόνο το σπίτι μας και μόνο τα θύματά του μας απασχολούν ή έστω μόνο τα θύματά του, μας κάνουν να βγαίνουμε στις πλατείες και να ανάβουμε κεράκια, ή να αναρτούμε σημαιούλες και «je suis” στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένα τρομοκρατικό χτύπημα στο κέντρο της Βαγδάτης με τριακόσιους νεκρούς λίγο μας απασχολεί και στα μέσα ενημέρωσης περνά σαν δεύτερη είδηση. Ένα τρομοκρατικό χτύπημα στην Καμπούλ με εξήντα εβδομήντα νεκρούς αντιμετωπίζεται σχεδόν σαν ρουτίνα. Και είναι πράγματι ρουτίνα γιατί λίγο πολύ συμβαίνουν σχεδόν μέρα παρά μέρα, βδομάδα παρά βδομάδα. Και τα θύματα τους, οι νεκροί τους, αντιμετωπίζονται απ’ εμάς του Ευρωπαίους σαν νεκροί και θύματα β’ κατηγορίας, σαν αναλώσιμες ανθρώπινες σάρκες. Και έχουμε την απατηλή εντύπωση ότι οι ισχυροί του δυτικού κόσμου, οι ισχυροί της Ευρώπης, έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν όπου γουστάρουν και όπου κρίνουν σκόπιμο, ακόμη και με στρατιωτικά μέσα, ακόμη και με ανθρωπιστικούς, δήθεν, βομβαρδισμούς, για να σώσουν, τάχα, τους δύστυχους λαούς αυτών των χωρών από δικτάτορες και αυταρχικά καθεστώτα. Άξιο τέκνο του πολεμοχαρή Μπους, ο Σαρκοζί στη Λιβύη, άξιο τέκνο του Σαρκοζί ο Ολάντ στη Συρία. Απληροφόρητος ή μάλλον στρεβλά πληροφορημένος ο λαουτζίκος για τα έργα τους νόμιζε ότι οι ηγέτες του είναι ιππότες και πηγαίνουν σταυροφορία να ελευθερώσουν τους άγιους τόπους και τους βασανισμένους λαούς των αγίων τόπων. Και ξαφνικά βρεθήκαμε με τρία τέσσερα κράτη υπό πλήρη διάλυση και σ’ ένα αιματηρό γαϊτανάκι, να μην καταλαβαίνεις ποιος πολεμάει ποιον. Κα αυτό το απόλυτο μπάχαλο να γίνεται σφηκοφωλιά, σύμβολο εκδίκησης και Νέμεσις του κάθε τρελού του θεού. Κι εμείς εδώ στας Ευρώπας, με τα μεταξωτά μας μαντηλάκια να πιστεύουμε ότι μπορούμε να ασφαλίσουμε τον παράδεισό μας και να παρακολουθούμε από τηλεοράσεως την κόλαση των άλλων. Και να πιστεύουμε ότι αυτό το μοχθηρό κατασκεύασμα του ιμπεριαλισμού που αποκαλούμε «πόλεμο των πολιτισμών» συμβαίνει γιατί οι άλλοι μισούν και επιβουλεύονται τον πολιτισμό μας και την ελευθερία μας.
Ας βάλουμε κάτω τους αριθμούς να δούμε ποιος πολεμάει ποιον και ποιος είναι περισσότερο μοχθηρός. Πόσους Ιρακινούς, Αφγανούς, Σύριους, Λιβύους, Παλαιστίνιους κ.α. σκοτώσαμε ή είμαστε συνένοχοι στο χαμό τους, τα τελευταία δέκα δεκαπέντε χρόνια και πόσους εκείνοι; Θλιβερή η αναλογία. Στάζουν αίμα τα κανόνια των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων τους.
Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι αν δεν χτυπηθούν οι αιτίες το κακό θα συνεχίζει να αλωνίζει κι εμείς να ανάβουμε κεράκια στις πλατείες.
