Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο ATHENS VOICE
Νύχτα Παρασκευής και το αεροπλάνο σπιντάρει, Θεσσαλονίκη – Πάφος, δύο άτομα, κόστος πτήσης Ryanair αλέ ρετούρ 98 ευρώ, το λες και χρυσή ευκαιρία, την αρπάξαμε. Μία ώρα και πενήντα πέντε λεπτά ωραίας, ήσυχης και νωχελικά γλυκιάς εναέριας αιώρησης, μωρό μου, ξύπνα, φτάσαμε, σούπερ και γρήγορα να προλάβουμε το τελευταίο night bus. Ναι, το πρώτο πράγμα που με εντυπωσιάζει αλλά και συνέχισε να μου προκαλεί παραλήρημα ενθουσιασμού για τις επόμενες 48 ώρες που «πάφαρα» οριζοντίως και καθέτως, πάνω κάτω και πλαγίως καθώς ρολάραμε στην πόλη, είναι το σύστημα των δημόσιων συγκοινωνιών της Πάφου: μια συνεχής ροή λεωφορείων που με fox base alpha ένα καλαίσθητα σχεδιασμένο κιόσκι, ακριβώς μπροστά στη θάλασσα, κατέρριψε με το καλησπέρα τα περί υποβαθμισμένου δικτύου αστικών συγκοινωνιών της Κύπρου. Εκτός κι αν η Πάφος αποτελεί εξαίρεση κι, επειδή ήξεραν πως θα ανεβάσω μετά ταξιδιωτικό άρθρο για την πάρτη της, το έστησαν στα γρήγορα, σενάρια συνομωσίας κάνω, μπα, δεν το πιστεύω. Για να το θεσσαλονικάρω, αν το 31 Βούλγαρη, τα Τούμπας, Χαριλάου ή Αμπελόκηποι- Εύοσμος είχαν τόσο γρήγορα, καθαρά και κλιματιζόμενα λεωφορεία, πασάδες θα ήμασταν στον βορρά και πάντα στην ώρα μας, αντί να κάνουμε συλλογή από ποικιλίες καλοκαιρινών δυσωδιών, οκ, μασχαλίλας, για να εξηγούμεθα και όσοι είστε «χρήστες» των γραμμών με εννοήσατε.
Φτάνουμε στο ξενοδοχείο «Queen’s Bay», περασμένα μεσάνυχτα, δύο άτομα, δύο διανυκτερεύσεις, 129 ευρώ το κοστουμάκι, το λες και ολόχρυση ευκαιρία μέσω booking, την αρπάξαμε και το καραγουστάραμε: επιβλητικό, πεντακάθαρο, με θέα τη θάλασσα στα δέκα μέτρα, πισινάρες, γήπεδα τένις, με καταπληκτικό πρωινό -οκ, μικρό παράπονο, δεν σέρβιραν χαλούμια αλλά μην είμεθα και πλεονέκτες. Σάμπως είχα ρακέτες; Το «Queen’s Bay» βρίσκεται είκοσι λεπτά μακριά από το λιμάνι της πόλης και δέκα από την υπεργάλαζη, θεότητα, αμμουδερή και τρομερή παραλία Κοράλλι, υγρή πρωτεύουσα του Coral Bay, με γαλαζοπράσινη ομορφιά και χάρη.
Tip για μελλοντικούς ταξιδιώτες: κάπου εδώ να bookάρετε κι εσείς, γιατί οι υπόλοιπες θάλασσες είναι πεντακάθαρες μεν, μα βραχώδους και χαλικάτης beach υφής δε, οπότε Coral Bay και τα μυαλά στις μπλε σημαίες. Κάνετε την πρόσθεση τώρα πτήσης και διαμονής, total cost 227 ευρώ και υπολογίσετε οι Θεσσαλονικείς πόσο θα σας κόστιζε ένα αντίστοιχο σε βενζίνες και διαμονή θέρετρο στη Χαλκιδική, ώστε να συμμεριστείτε τον ενθουσιασμό μου.
Γιατί, ναι, το weekend στην Πάφο με άφησε ενεό, κράτα ανάσα τώρα για άλλο ένα ουάου: ΦΠΑ 9 τοις εκατό η Τσίπρος, 24 εμείς εδώ οι του Τσίπρα. Αν θες το αναλύουμε, μιας και η ποθούμενη ανάπτυξη για την Κύπρο έχει τρόπο, ενώ για μας μόνο κόπο και ξήλωμα, αλλά ας μην επεκταθούμε. Τι; Έχουν κι εκεί μνημόνιο; Είχαν είναι το σωστό, μιας και όσα είδα τις επόμενες ώρες στην Πάφο μόνο ανάπτυξη και επενδύσεις μου μύρισαν παρά ελληνική μέθοδο αντιμετώπισης της ακατονόμαστης λέξης.
Τι πρόλαβα άλλο να δω την πρώτη νύχτα στο νησί; Μια υπέροχα και χάρμα πεζοδρομημένη από την πλευρά της θάλασσας αστική λωρίδα για βόλτες και χάζι. Χωρίς tag, σκατογκραφίτι και ρυπαρώς μαρκαρισμένα με μαρκαδόρους παγκάκια, σαν τα δικά μας, που μόνο θλίψη προκαλούν στους σχεδιαστές Νικηφορίδη και Cuomo, του δικού μας αντίστοιχου παραλιακού μετώπου. Γεμάτη λυγερούς φοίνικες, όπως Τύνιδα, γεμάτη από απίστευτο αριθμό μπαρ, καφέ και ρέστο όπως Ίμπιζα ή Μαγιόρκα, φωτισμένη υπέρλαμπρα, πέρασμα και σταυροδρόμι όλων των φυλών. Οι Άγγλοι βέβαια κυριαρχούν, ροδοκόκκινα, ηλιοεγκαυματοχυμένα κορμιά, με τους πάσης Ρωσίας καβουρντισμένους και φωτοχτυπημένους Μοσχολιθουανοτρεχαγύρευε έποικους να διακοπάρουν και να ρομαντζάρουν ως αργά το χάραμα. Και μνημεία, άντε ξύπνα, παιδάκι μου, είπε η σύντροφος φιλόλογος το επόμενο πρωί.
Από εδώ, το Αρχαιολογικό Πάρκο, το πρωινό του Σαββάτου ξεκινά το τουρ ντε γνωριμίκ με το παρελθόν της πόλης. Τα ψηφιδωτά και οι εναπομείνασες Οικίες από τα ρωμαϊκά χρόνια κατάκτησης, αφιερωμένες στον Θησέα, τον Αιώνα, τον Διόνυσο και τον Ορφέα, είναι η ατραξιόν do not miss του αρχαιολογικού χώρου που απέχει κι αυτός μια ανάσα από τη θάλασσα.
Όλα απέχουν μια ανάσα από τη θάλασσα, επόμενη στάση στους Τάφους των Βασιλέων. Δέος. Μια υπόγεια νεκρόπολη, με τρίγλυφα διακοσμητικά, δωρικούς κίονες και σπηλιές-σκοτάδια που εντός τους αναπαύτηκαν ομαδικά άρχοντες και κοσμικάντηδες, ω, τι τα θες, έτσι είναι η ζωή, που άδει κι ο Μάικ Ροζάκης. Δεν είναι Κύπριος, σε αντίθεση με τον Βιολάρη τον Μιχάλη που είναι, τα ριάλια, ριάλια, ριάλια, και οι νεκροί με τους νεκρούς, οι ζωντανοί με τον Χάντερ Τόμσον. Ζει. Γιατί δεν ντύθηκα ούτε Ρωμαίος εκατόνταρχος ούτε Κλαύδιος. Ένα χαβανέζικο πουκάμισο πρόχειρα έριξα πάνω μου για να μπω στο πετσί του Θεσσαλονικιού διακοπάνθρωπου, με πιθανές ρίζες όμως από τη Χαβάη, μιας και τόσο πολύ 5-0 που είδα στα μικρά μου χρόνια δεν είδε ούτε ο Ντάνο, ο βοηθός του Μαγκάρετ.
Πίσω στη Νεκρόπολη: είναι πραγματικά εντυπωσιακή τούτη η θανατολάνδη, τόσο δαιδαλώδης μα και φροντισμένα καλοδιατηρημένη. Ήλιος και σκοτάδι μαζί, κοντράστ ζωής και θανάτου, αδύνατον να μην στοχαστείς έτσι όπως την περιδιαβαίνεις. Καφεδάκι, ανάπαυση ολιγόλεπτη και, βουρ, πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία, στο Coral Bay, είπαμε, που είναι οι πύραυλοι οι σοκολατένιοι παγωμένοι και τα νερά ξάστερα.
Ύστερα, βάζω κόφτη και δεν επεκτείνομαι στο τι συνέβη κατά τις γλυκιές ώρες της ραστώνης, παρά με βρίσκεις, βράδυ Σαββάτου, έξω πάλι στην πόλη, να χαζεύω από την υπερπληθώρα food and beverage προσφορών: η Πάφος είναι ο ορισμός της πολυεθνικής κουζίνας: κυπριακά σεφταλάδικα, ταϊλανδέζικα ριζάδικα, κινέζικα παπιοπεκινουάδικα, αμέρικαν μπεργκερί και γκουρμέ ιταλερί. Καθίσαμε στου «Martelli», μιας και η φιλόλογος κάτι είχε διαβάσει καλό για τούτο το εστιατόριο, και καλά κάναμε και δεν το μετανιώσαμε και απολαύσαμε. Τέσσερα άτομα, 60 ευρώ, καταμέτρηση τώρα: 2 υπέροχες ταλιατέλες μπολονέζ, πικάντικες και μαέστρικα αλντενταρισμένες, η πιο εξαιρετική τέσσερα τυριά πίτσα που δοκίμασα ποτέ εκτός Ιταλίας, υπέροχα τορτελίνια με ρικότα και σπάνακι, καρπούζι ολόκληρο σφαγμένο για πάρτη μας και τέσσερα μεθυστικά παγωμένα λικέρ μπανάνας και Αμαρέτο για τη χώνεψη.
Κράτησα για το τέλος τις ΚΕΟ. Τις μπίρες σήμα κατατεθέν του νησιού, που είναι μια λατρεία, μια δροσιά και μια μεστή ντραφτ γεύση αξεπέραστη, αν είσαι φαν της ξανθιάς απόλαυσης. ΚΕΟ λέω και κλαίω όπως την απόλαυσή της ενθυμούμαι τώρα που γράφω το παρόν και πόσο θέλω μια ΚΕΟ ξαφνικά να πέσει στο γραφείο μου από τον ουρανό, μα τέτοια θαύματα δεν γίνονται.
Επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο και νανάκια, «μα έτσι;» λέω της φιλολόγου. Στο «Queen’s Bay» μας έχει βραδιά με live, ένας βιρτουόζος κιθαρίστας παίζει το «Wonderful tonight» του Κλάπτον, «δεν χορεύω με ρέπλικες, πολλώ δε μεθυσμένες του Χάντερ Τόμσον», λέει εκείνη. Σε αντίθεση με το φίλιο ζεύγος Δήμου και Ολυμπίας, που το χόρεψαν το μπλουζ, ενώ εγώ έπνιγα την απόρριψη μέσα σε μια Κολάντα Πίνω και αγαπώ, μόνο στα 4 η κοκτεϊλάρα ευρώ. Είπαμε, ή μάλλον σ’ το ξαναθυμίζω: 9 τοις εκατό το ΦΠΑ, ρε φίλε, 9 τοις εκατό, και σήκω Χάντερ για να δεις πώς απολαμβάνουμε εμείς.
Το πουρνό της Κυριακής, στην παλιά πόλη δεν γίνεται το έλα να δεις. Ζέστη, κλειστή αγορά, λογικό. Αλλά εμείς εκεί, περιπατητές και πλάνητες, ανάμεσα στα σπίτια του παλιού οικισμού, δεν τρελάθηκα, βέβαια, από την Ξάνθη είμαι, κι αν είναι να κοντράρουμε τις «παλιές» μας, άσε, Πάφος, έχασες. Κι εδώ είναι το μόνο ψεγάδι σου, αν και σε δυο τρία κτίρια ψάρωσα και φωτογράφησα.
Πετάμε πίσω στη Θεσσαλονίκη το απόγευμα στις 7.30 και είναι μόλις 2.00 το μεσημέρι. Και κάτι τοπικό, ντροπή μας, δεν φάγαμε, επόμενη στάση «Captain’s» στην παραλία. Κουζίνα grill, κρεατικά, χαλουμάκι, και αλύπητα χτυπώ κι άλλες KEO, λέω και πάλι τις νοσταλγώ και κλαίω.
Στις 5 η άσπλαχνη φιλόλογος δίνει όρντινο για αναχώρηση, στις 6 περνάμε στο lounge αναμονής, στις 7.30 πετάμε πίσω για Θεσσαλονίκη, στις 10 είμαι στο σπίτι μας στην Άνω Πόλη. Ανάβω τσιγαράκι και αναπολώ. Τη ζέστη, που ευτυχώς δροσερά αεράκια από τον Λίβανο την καταλάγιαζαν όλο το διάστημα που περιπολούσαμε στην πόλη και τις θάλασσες. Τις βόλτες στις αμμουδιές μα και τους δρόμους, τα μνημεία, το φαγητό, τα μπάνια και τις τιμές, 9 τοις εκατό, ρε φίλε. Τις αστικές συγκοινωνίες, τη χαρά και την ξεγνοιασιά, τα γέλια και τις πινακίδες που διαλαλούσαν παντού πως η Πάφος του 2017 θα είναι η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Ίσως είναι μια εξήγηση για όλα αυτό το τελευταίο. Πως δηλαδή η πόλη ετοιμάζεται να υποδεχτεί κόσμο περισσότερο και τέχνη πολλή. Χμ, μπορεί. Ίσως βέβαια και να μην ισχύει τίποτα άλλο πέρα από το ότι οι τύποι εκεί κάτω το κατέχουν το σπορ του τουρισμού και της παροχής και του live your myth in Pafos. Ουφ, τέλος, τέλεια ήταν και την επόμενη φορά που θα ξαναπάω θα το διαλευκάνω, για πιο σίγουρα. Γιατί θα ξαναπάω, εννοείται. Θεσσαλονίκη – Πάφος, χτίσαμε μια σχέση εμείς, γίναμε κουμπάροι, αμαρτία δεν είναι να μην τη συσφίξουμε με τέτοιες τιμές και τέτοια γούστα; Κύκκος Κύκκου για την Athens Voice, όβερ.
