Η Διεύθυνση του Λυκείου Κύκκου Πάφου συγχαίρει την συντακτική ομάδα των μαθητών του Σχολείου και όλους όσοι αρθρογράφησαν στην μαθητική εφημερίδα με τίτλο «ΓΕΦΥΡΑ» η οποία έλαβε μέρος στον 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό με θέμα «Κύπρος 1974-2015, δεν ξεχνώ, διεκδικώ, δημιουργώ…» και κέρδισε το 2ο βραβείο.
Ιδιαίτερα συγχαρητήρια αξίζουν και στον φιλόλογο κ. Χρίστο Μαυρέση, ο οποίος είχε την ευθύνη για τον συντονισμό των μαθητών και την επιμέλεια της ύλης αλλά και στην Β.Δ. κ. Πάτρα Τσαβέλλα για την εποπτεία της ύλης.
Ο Διαγωνισμός που τελούσε υπό την αιγίδα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας συνδιοργανώνεται από τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Σερρών, την κυπριακή πρεσβεία στην Ελλάδα, το Μορφωτικό Γραφείο-Σπίτι της Κύπρου και το τμήμα εκπαιδευτικής ραδιοτηλεόρασης του Υπουγείου Παίδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας.
Αξίζει να σημειωθεί πως η εφημερίδα φιλοξενεί εκτενή συνέντευξη του τουρκοκύπριου δημοσιογράφου κ. Σενέρ Λεβέντ αλλά και άλλα ενδιαφέροντα άρθρα όπως:
γιατί Έλληνες και Τούρκοι αλληλομισούνται, ο ρόλος της Αγγλίας στο κυπριακό πρόβλημα, η ιδέα του Τούρκου ως εχθρού μέσα από τα στερεότυπα της Ιστορίας και οι σχέσεις Τουρκοκυπρίων-Τούρκων.
“Πιο κάτω αναδημοσιεύουμε ένα μόνο κείμενο από την εφημερίδα με αφορμή την πρόσφατη είδηση της ανεύρεσης των οστών του νεαρότερου σε ηλικία ελληνοκύπριου αγνοούμενου που συγκίνησε ιδιαίτερα τους μαθητές μας”:
Γράμμα στον μικρότερο αγνοούμενο του 1974
Γεια σου Αντρέα,
Σου στέλλω γράμμα από τη χώρα σου, που άφησες βιαστικά πριν 42 χρόνια. Σου γράφω για να σου πω πως ξέχασες την πιπίλα σου. Είσαι…ήσουν … μόλις έξι μηνών, όταν την παράτησες και σκέφτηκα πως θα την πεθύμησες. Δεν γίνεται να αφήσουμε ένα βρέφος να κλαίει απαρηγόρητα. Και εξάλλου είσαι και αγοράκι. Και όπως λένε οι παλιοί τα αγοράκια δεν κάνει να κλαίνε για πολλή ώρα.
Αλλά και συ βρε Αντρέα, γιατί δεν μας είπες ότι έχασες την πιπίλα σου; Γιατί δεν έκλαψες βρε παιδάκι μου γοερά να καταλάβουμε και μεις τι συμβαίνει. Αλλά ξέρω εγώ τι έγινε. Είμαι σίγουρη πως η μαμά σου την έβγαλε για να σου δώσει γάλα και μετά η πιπίλα έπεσε στο έδαφος και εκείνο άνοιξε και την κατάπιε, είμαι σίγουρη ότι κάπως έτσι έγινε. Και συ δεν έκλαψες καθόλου ξανά γιατί το χάδι της μαμάς σου σε μέρεψε, σε ανακούφισε.
Μικρέ Αντρέα,
Σου στέλλω αυτό το γράμμα από ντροπή. Η πιπίλα ήταν η πρόφαση. Ξέρω πολύ καλά πως ποτέ δεν την γύρεψες. Είχες τη μαμά σου όλα αυτά τα χρόνια να σε κρατάει αγκαλιά και τις θείες σου συντροφιά να σου λένε παραμύθια, σιγά… να μην γύρευες την πιπίλα. Σου γράφω μικρέ μου για να σου πω ένα μεγάλο συγγνώμη. Ή μάλλον πολλές συγγνώμες. Και από εμάς και από τους άλλους. Από τους άλλους που χρησιμοποίησαν βόλια για να σκοτώσουν μια βρεφική καρδούλα αλλά και από εμάς που όλα αυτά τα χρόνια δεν γνωρίζαμε την ύπαρξή σου. Από εμάς που τόσα χρόνια παρασυρμένοι από άλλου είδους έγνοιες ξεχάσαμε ότι κάποιοι αγνοούνται και κάποιοι τους περιμένουν έστω και νεκρούς. Από εμάς που φέραμε τους άλλους.
Μεγάλε μικρέ Αντρέα,
Εγώ η μικρή και ταπεινή 17χρονη σου ζητώ συγγνώμη από τους μεγαλύτερούς μου γιατί τα λάθη τους σου κατάστρεψαν την απόλαυση της ρουφηξιάς μιας πιπίλας, μιας αγκαλιάς, ενός φιλιού. Σου υποσχόμαστε πως θα κάνουμε τα πάντα να μην ξαναϋπάρξουν άλλοι χαμένοι ιδιοκτήτες πιπίλων.
Φιλικά
Ειρήνη Κυπριανού, Γ4
(αφιερωμένο στη μνήμη του Ανδρέα Κυριάκου, του νεαρότερου σε ηλικία αγνοούμενου. Ήταν μόλις 6 μηνών όταν τον δολοφόνησαν μαζί με τη μητέρα του και τις θείες του. Πλάι του, τον Οκτώβρη του 2015, βρέθηκε και η πιπίλα του)
