Της Τζούλης Χρίστου
Είναι κάποιες οικογένειες που δεν έχουν ούτε τα απολύτως απαραίτητα για τα μωρά τους, λέει η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής κλαίγοντας. Γράψτε κάτι σας παρακαλώ. Ίσως το διαβάσουν κάποιοι και ευαισθητοποιηθούν.
Διερωτάστε εάν μετά όσα διαμηνύει η Κυβέρνηση περί μείωσης των απόρων και ανάκαμψη της οικονομίας, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που δεν έχουν ούτε τα βασικά; Φυσικά και υπάρχουν, παρά τις μεγαλόστομες δηλώσεις και φανφάρες.
Όσο υπάρχουν άδεια ψυγεία και άδεια στομάχια, όσο υπάρχουν άνθρωποι που ζητάνε βερεσέ γάλα από τον μπακάλη της γειτονιάς για να ταΐσουν το μωρό τους μέχρι να λάβουν τα πενιχρά επιδόματα που δικαιούνται, όσο υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν μπακαλοδεύτερα σημειώνοντας τα προϊόντα που παίρνουν για να τα πληρώσουν στο τέλος του μήνα, εάν βεβαίως τους φτάσουν τα χρήματά τους, συγνώμη αλλά δεν μπορούμε να διατυμπανίζουμε ότι πάμε καλά.
Τι να πει σε αυτούς τους ανθρώπους η Κυβέρνηση η οποία είναι περήφανη για τους δείχτες της οικονομίας; Να βάλουν αριθμούς στην κατσαρόλα και να τους βράσουν να ταΐσουν το μωρό; Τι φταίνε τα μωρά να αντικρίζουν το σκληρό πρόσωπο της ζωής από τόσα δα; Όσο υπάρχουν θερμάνσεις εκτός λειτουργίας θα πρέπει να χαμηλώνουμε το κεφάλι από ντροπή.
Θλίβομαι. Κάτι δεν πάει καλά σε αυτό τον τόπο. Θέλω να κλάψω, όμως δεν γίνεται αυτό. Πρέπει να φανώ ψύχραιμη για να γράφω.
Σε κάποιες οικογένειες δεν έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για αριθμούς. Πρέπει να ντρεπόμαστε. Σε κάποιους ανθρώπους δεν δικαιούμαστε να συστήνουμε υπομονή. Για ποιο μέλλον μας μιλάνε, αλήθεια;
Άμα η αστερόσκονη διαλυθεί ίσως και να δουν την πραγματική κατάσταση ορισμένοι. Μια κοινωνία που πεινά, που διψά, που σέρνεται κουρελιασμένη, μία κοινωνία που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, ούτε δικαίωμα στο όνειρο, είναι η σημερινή. Αν τέτοια είναι η ανάκαμψη και η πρόοδος να τις βράσω και τις δυο.
