του Χρήστου Χαλικιόπουλου
Και τώρα τι; Εισερχόμεθα σε όλο και πιο σουρεαλιστικά τοπία. Αποδεχτήκαμε ότι η αιτία του παγώματος των διαπραγματεύσεων, ήταν το ψήφισμα της βουλής, με το οποίο θα μνημονευόταν για κάποιο δεκάλεπτο, το ενωτικό δημοψήφισμα. Υποσχεθήκαμε του κ. Ακιντζί «διόρθωση του λάθους», χωρίς να σκεφτούμε ότι με κάτι τέτοιο η αξιοπρέπεια του κοινοβουλίου πάει περίπατο. Την ίδια στιγμή παραδεχόμαστε ότι το ψήφισμα ήταν απλά η αφορμή και ότι η πρόοδος στις διαπραγματεύσεις έχει ουσιαστικά παγώσει από τον περασμένο Νοέμβριο. Την ίδια επίσης στιγμή γνωρίζουμε ότι ο κ. Ακιντζί δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς την άδεια της Άγκυρας, πέρα από κάποια θέματα ήσσονος σημασίας. Και ότι η Άγκυρα, αυτήν την περίοδο έχει στραμμένη την προσοχή της αποκλειστικά στο δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου. Γνωρίζουμε ακόμη ότι όταν φτάσαμε στο κρίσιμο σημείο της Γενεύης και της συζήτησης της κατάργησης των εγγυήσεων και της αποχώρησης του κατοχικού στρατού, η Άγκυρα ανέκρουσε πρύμναν και αποχώρησε από το τραπέζι των συνομιλιών. Έτσι έχουν τα πράγματα κι ας προσπάθησαν κάποιοι να μοιράσουν τάχα τις ευθύνες κατηγορώντας και τον Κοτζιά.
Ανεξάρτητα αν το ψήφισμα της βουλής ήταν εκτός τόπου και χρόνο, το σημαντικό είναι ότι θα διορθωθεί μέσω του εκβιασμού του κ. Ακιντζί. Αξίζει τον κόπο αυτός ο διασυρμός, ο οποίος μάλιστα δημιουργεί και κακό προηγούμενο για τα μελλοντικά καπρίτσια του κατοχικού ηγέτη; Ποια εξέλιξη αναμένουμε και σταθήκαμε προσοχή σαν τον άτακτο μαθητή μπροστά στο δάσκαλο; ΄Ήδη ο κ. Ακιντζί προδιέγραψε τις προθέσεις του και εμμέσως τις δυνατότητές του για την συνέχεια. Μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης και χαμηλή πολιτική, την στιγμή που λέγαμε ότι είμαστε στο παρά πέντε της λύσης. Μέχρι εκεί του επιτρέπει η Τουρκία να πάει, μέχρι εκεί δηλώνει ότι θα πάει. Τα περί οδικού χάρτη ας μην τα λάβουμε σοβαρά υπόψη, αν δεν θέλουμε να πηγαινοερχόμαστε πάλι στο Μον Πελεράν χωρίς λόγο. Άρα μένουμε με τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Τα οποία ασφαλώς και είναι χρήσιμα για τη δημιουργία ενός κλίματος επανένωσης, όμως μέχρι ενός ορίου. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να μιλάμε αύριο για κατοχικό καθεστώς και κατοχικό στρατό και να μην ξέρουμε πλέον γιατί το λέμε, εφόσον θα έχουμε σχέσεις πλήρους συνεργασίας και αναγνώρισης. Τι άλλο λοιπόν αναμένουμε από τον κ. Ακιντζί, χωρίς την άδεια της Τουρκίας, πέρα από μια προσπάθεια αναβάθμισης του στάτους του ψευδοκράτους; Τίποτα. Μόνο κάποιες λεπτομέρειες, αφού ακόμα και το θέμα της εκ περιτροπής προεδρίας το έχει θέσει ως κόκκινη γραμμή.
Τι αναμένουμε από την Άγκυρα μετά τις 16 του Απρίλη; Προσπάθησα να βρω έστω και μια δήλωση Τούρκου αξιωματούχου που να δείχνει έστω και μια σχετική μετριοπάθεια στο θέμα των τουρκικών εγγυήσεων και του κατοχικού στρατού. Ούτε μια. Πάντα το ίδιο τροπάρι, η ίδια άρνηση. Είναι δυνατόν να πιστεύουμε πως υπάρχει πιθανότητα να δεχτεί η Τουρκία κατάργηση των τουρκικών εγγυήσεων και αποχώρηση του κατοχικού στρατού; Στην καλύτερη των περιπτώσεων να δεχτεί ένα λίφτινγκ του συστήματος ασφάλειας, το οποίο όμως δεν θα αλλάζει κάτι ουσιαστικό. Ίσως επίσης να προσπαθήσει να κάνει κάποιο παιγνίδι δήθεν διαλλαχτικότητας, αποδεχόμενη την σταδιακή αποχώρηση του κατοχικού στρατού, μέσω κάποιου χρονοδιαγράμματος, η τήρηση του οποίου θα επαφίεται στην καλή της θέληση, αν και εφόσον η ίδια θεωρήσει ότι όλα βαίνουν καλώς. Τι είναι εκείνο που μας κάνει να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή η σημερινή Τουρκία, που μάλιστα έχει αλλάξει ρότα εν σχέσει με την Ευρώπη, θα δεχτεί να χειραφετήσει τους Τουρκοκύπριους και θα τους αφήσει να γίνουν μέρος ενός ανεξάρτητου ευρωπαϊκού κράτους, στο οποίο δεν θα έχει δικαίωμα παρέμβασης και ελέγχου; Είναι δυνατόν να υπάρχουν σοβαροί πολιτικοί που πιστεύουν κάτι τέτοιο;
