17.9 C
Paphos
Tuesday, March 26, 2024

Για όλους τους μαχητές του καρκίνου!

ειρηνητης Ειρήνης Συμεωνίδου

Ετοιμάζομαι για δουλειά, φοράω τη στολή μου και χτενίζω τα μακριά ολόξανθα μαλλιά μου. «Νιώθω υπέροχα!» Βγαίνω από το σπίτι μου γεμάτη αυτοπεποίθηση και αισθάνομαι να αγαπάω όλο τον κόσμο σήμερα χωρίς να ξέρω το γιατί. 


 

Όλα κυλούν ομαλά, μέχρι που χτυπάει το κινητό μου. Το κοιτάω να χτυπάει νευρικά και ασταμάτητα κι εγώ αμήχανα να σκέφτομαι, εάν πρέπει να το απαντήσω ή όχι, μιας και ήταν  άγνωστος αριθμός. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε να το αγνοήσω αλλά αυτός ο έντονος και εκνευριστικός του ήχος δεν μου άφησε άλλη επιλογή παρά να το απαντήσω. Το απαντάω σχεδόν αμήχανα. Με καλούν από το ογκολογικό κέντρο σχετικά με μια μαστογραφία, που είχα κάνει και το είχα εντελώς ξεχάσει. Μου ζητούν επίμονα να πάω από εκεί, χωρίς να μου δίνουν περισσότερες εξηγήσεις.

Η ταχύτητα σκοτώνει

Πατάω τέρμα το γκάζι από την αγωνία μου και χωρίς να το καταλάβω, βρίσκομαι έξω από το ογκολογικό. Κρατάω σφικτά το τιμόνι και αναρωτιέμαι γιατί βρίσκομαι εδώ. Νιώθω κυριολεκτικά σαν χαμένη και δεν θέλω με τίποτα να κατέβω. Μου περνάει από το μυαλό να φύγω αλλά σκέφτομαι, πως πρέπει να το αντιμετωπίσω. Έτσι, παίρνω μια βαθιά ανάσα, βάζω το σταυρό μου και φοράω το καλύτερό μου χαμόγελο, κατεβαίνω και ξεκινώ για το γραφείο του γιατρού.

Χτυπάω την πόρτα και μπαίνω. Ο γιατρός με κοιτάει όλο απορία. Αφού, με καλωσορίζει και μου προσφέρει ένα ζεστό καφέ, αρχίζει να μου μιλάει και νιώθω λες και είμαι φοιτήτρια σε διάλεξη. Μου κάνει ένα σωρό ερωτήσεις, λες και κάνω συνέντευξη για δουλειά. Από όλα αυτά που λέει κράτησα μόνο το εξής: ¨Δυστυχώς έχετε διαγνωστεί με καρκίνο του μαστού.»

Εγώ ξαφνικά τα χάνω. «Τί; Ποιός;». Μάλλον θα ονειρεύομαι και σίγουρα βλέπω ένα πολύ κακό όνειρο. Εφιάλτης είναι και όπου να’ ναι θα ξυπνήσω, δεν εξηγείται αλλιώς μάλλον φταίει που έφαγα πολύ αργά ψες και αναστατώθηκα. Σίγουρα αυτό θα είναι.. μονολογώ. Αλλά όμως, όσο και να ανοιγοκλείνω τα μάτια το σκηνικό παραμένει ακριβώς το ίδιο. Τότε κι εγώ παίρνω την απόφαση να απευθυνθώ στο γιατρό: «Μα γιατρέ μου, πότε έγινε αυτό; Μήπως να έχει γίνει κάποιο λάθος; Λάθος, λάθος θα έγινε σίγουρα δεν εξηγείται αλλιώς, εγώ μια χαρά νιώθω καλύτερα από ποτέ!!»

Τότε, αυτός με ένα ανεξήγητα ήρεμο χαμόγελο με πλησιάζει και με ακουμπά στον ώμο λέγοντάς μου, πως η αντίδραση μου αυτή είναι απολύτως λογική αλλά δυστυχώς δεν κάνει λάθος και πως θα είναι συνέχεια στο πλευρό μου, οποιαδήποτε ώρα τον χρειαστώ. Κι εγώ, στο άκουσμα όλων αυτών σηκώνομαι και τρέχω σαν κυνηγημένη, χωρίς να ξέρω που πάω. Όλα γύρω μου ξαφνικά καταρρέουν και ούτε που θυμάμαι ποια είμαι.

Περπατάω αρκετή ώρα σαν χαμένη και προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου και συλλογίζομαι:¨ Και τώρα τι κάνουμε Θεέ μου; Πως θα το πω στην οικογένεια μου, στους γονείς, ακόμη και στους φίλους μου αυτό; Και εάν πάλι τους το κρατούσα μυστικό, εάν δεν τους το έλεγα, θα το καταλάβαιναν; Πώς θα μπορέσουν να με βλέπουν καθημερινά να υποφέρω; Και γω πώς θα καταφέρω να τους το κρύβω; Εγώ που πάντοτε τους έδινα κουράγιο, που ήμουν πάντοτε η δυνατή, η θαρραλέα της οικογένειας και που όλοι στηρίζονταν επάνω μου κι αλήθεια δεν τους είχα απογοητέψει ποτέ, πώς πρόκειται να το κάνω τώρα; Κι εάν δεν τα καταφέρω τελικά, που θα βρω άραγε τη δύναμη και το κουράγιο για να τους προετοιμάσω η ακόμη χειρότερα για να τους αποχαιρετήσω. ΦΟΒΑΜΑΙ, αλήθεια ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΟΛΥ..!!!!

Βυθισμένη στις σκέψεις μου, έφτασα χωρίς καν να το καταλάβω έξω από το σπίτι μου. Δεν είχα όμως τη δύναμη να μπω μέσα και έτσι κάθισα στα σκαλοπάτια και άρχισα να παρατηρώ με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα γύρω μου, λες και ήταν η τελευταία φορά που τα αντίκριζα. Τόση ψυχική γαλήνη δεν ξανάνιωσα ποτέ μου, όλα μου φαίνονταν αλλιώτικα και μαγικά. Μέσα σε αυτή την αλλιώτικη ηρεμία, σκέφτηκα να γράψω ένα γράμμα στο παιδί και στον άντρα μου. Ανοίγω τη τσάντα μου και βγάζω χαρτί και στυλό αλλά το χέρι μου τρέμει, οι σκέψεις μου θολές σχεδόν ανύπαρκτες και γρήγορα το κάνω μούσκεμα.

Πάνω που ήμουν έτοιμη να καταρρεύσω από τη συγκίνηση, νιώθω ένα χέρι να με ακουμπά απαλά στην πλάτη και να μου δίνει μια εσωτερική δύναμη, που όμοια της δεν είχα ξανανιώσει. Γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω το παιδί μου, να με κοιτάζει αμίλητο με αυτά τα τεράστια εκφραστικά μάτια του. Ξαφνικά, οι λέξεις χάνονται από το στόμα μου και ενώ θέλω να του πω τόσα πολλά, δεν μπορώ να αρθρώσω ούτε λέξη. Κι αυτό λες και μεγάλωσε απότομα με σφίγγει στην αγκαλιά του πιο δυνατά και με σίγουρη και σταθερή φωνή μου λέει: « Μαμά μου, ξέρω πως φοβάσαι.»

Εγώ το κοιτώ αμίλητη και δάκρυα κυλούν ασταμάτητα από τα μάτια μου. Κι αυτό με μια απίστευτη ηρεμία συνεχίζει με περισσότερο θάρρος τώρα :¨ Είναι λογικό να αισθάνεσαι φόβο και ποιος δεν θα ένιωθε στη θέση σου αλλά σκέψου ποια είσαι. Είσαι η πολεμίστρια Νίκη, που πάντοτε νικά! Τίποτα δεν σε φοβίζει εσένα μανούλα μου γιατί είσαι μια μαχήτρια, που ποτέ δεν τα βάζει κάτω οτιδήποτε αρνητικό και εάν μας τύχει. Μας λες, ο Θεός μας δίνει όσες δυσκολίες μπορούμε να αντέξουμε, για να γινόμαστε μέσα από αυτές καλύτεροι άνθρωποι». Σκύβει, ανοίγει το χέρι μου και μου βάζει μέσα μια εικονίτσα του θαυματουργού, ¨Αρχαγγέλου Μιχαήλ του Πανορμίτη¨ της Σύμης. Εγώ ακούνητη, ανέκφραστη και αμίλητη μένω να την κοιτώ, γεμάτη συγκίνηση.

«Μοιάζετε μανούλα μου, για αυτό τον διάλεξα για να σε προσέχει και να είναι πλάι σου σε αυτές τις δύσκολες στιγμές σου. Κοίταξε αυτά τα πελώρια φτερά του είναι σαν τα δικά σου αόρατα φτερά, τα φτερά της θεάς Νίκης , που τόσο σε κάνουν αν ξεχωρίζεις. Γι αυτό κι εσύ τώρα φόρεσε τα πελώρια φτερά σου και πέταξε ψηλά, πολύ ψηλά φτάνοντας στο μονοπάτι της νίκης.»

Κι εγώ ακούγοντας αυτά τα παρηγορητικά λόγια, ξαφνικά νιώθω μια γερή γροθιά  μέσα στο στομάχι μου, σαν μια θεϊκή παρέμβαση και η ψυχή μου ηρεμεί. Αισθάνομαι τόσο ήρεμη με ψυχή μικρού παιδιού και νιώθω μια ανεξήγητη αισιοδοξία και  μια εσωτερική δύναμη.

«Θεέ μου, αισθάνομαι και πάλι δυνατή, σε ευχαριστώ!!». Τότε, παίρνω την απόφαση :¨Παρά να μοιρολατρώ και να προσπαθώ να σκάψω ένα λαγούμι, για να μπω μέσα να κρυφτώ σαν κυνηγημένη, να σφίξω γερά τα δόντια, να οπλιστώ με πολύ κουράγιο και να ανέβω όλο το βουνό σπιθαμή προς σπιθαμή, βήμα προς βήμα, ελπίζοντας κάποτε να τα καταφέρω να φτάσω στην κορυφή!»

Ήξερα πολύ καλά, πως η ανηφόρα θα ήταν πολύ μεγάλη με αρκετά εμπόδια, άλλοτε μικρά και άλλοτε μεγάλα αλλά τώρα πια ήμουνα:¨ Έτοιμη!! Σαν έτοιμη από καιρό σαν θαρραλέα… να δώσω αυτό τον αγώνα και να προσπαθήσω να νικήσω, όχι τόσο για εμένα αλλά περισσότερο για τα δικά μου πρόσωπα. Και ίσως, ποιος ξέρει ο Θεός να μου χαρίσει μία δεύτερη ευκαιρία και να καταφέρω να βγω νικήτρια, από αυτό τον άνισο αγώνα αλλά και να μην τα καταφέρω θα ξέρω τουλάχιστον πως προσπάθησα πολεμώντας θαρραλέα, σαν μια άλλη άξια πολεμίστρια, σαν μια άλλη πολεμίστρια¨ ΖΗΝΑ¨. Διότι : ¨Σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι!!¨(Καβάφης), με οποιοσδήποτε εμπειρίες κι εάν αποκομίσεις θετικές ή αρνητικές.

Το δικό μας μήνυμα : Ο καρκίνος είναι ένας συνεχής αγώνας , ένας αγώνας επώδυνος αλλά και αρκετές φορές άνισος. Τα άτομα με καρκίνο χρειάζονται αρκετή ηθική και ψυχολογική στήριξη και μια συνεχή υποστήριξη γιατί καλούνται, να αντιμετωπίσουν κάποιες πρωτόγνωρες και αρκετά ανησυχητικές αλλαγές, όχι μόνο στο ίδιο τους το σώμα αλλά και στη ψυχολογία τους, που μεταβάλλεται μέρα με τη μέρα. Επομένως, είναι καθήκον όλων μας να τους βοηθάμε και να τους στηρίζουμε σε αυτές τις δύσκολες στιγμές τους. Μια αγκαλιά, ένα φιλί, μια γλυκιά κουβέντα δεν στοιχίζει απολύτως τίποτα για εμάς αλλά για αυτούς σημαίνει πάρα πολλά!!!!

Support Local Business

ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ