Της Τζούλης Χρίστου
Τι να κάνω για να περάσει η ώρα; Μιας και δεν έχω δουλειά να κάνω, δεν παίρνω κάνα δυο τηλέφωνα να κακολογήσω κάποιον; Άσχετο το ότι γνωρίζω ότι αυτά που διαδίδω υπάγονται στη σφαίρα της δικής μου και μόνο φαντασίας. Και τι έγινε; Κουβέντα να γίνεται και χαβαλές. Το ότι κάποια άτομα σαν βρίσκονται στην ησυχία τους ενδεχομένως να βρουν τον μπελά τους, δεν μας ενδιαφέρει. Αυτός είναι ο σκοπός μας, άλλωστε.
Βρίσκουν κάποιοι ευκαιρία να βγάλουν χολή εναντίον άλλων ανθρώπων χωρίς λόγο και αιτία. Μάλλον, τον λόγο μόνο οι ίδιοι τον γνωρίζουν. Όταν ακούσω κάτι και να το μεταφέρω παρακάτω, είμαι κουτσομπόλα. Όταν όμως το βγάλω από το μυαλό μου και το πλασάρω σε άλλους επιδιώκοντας να προκαλέσω συνέπειες, αυτό είναι άρρωστο. Όλοι ξέρουν τι έκανες, πού πήγες, με ποιον πήγες, τι ώρα γύρισες, τι έφαγες, τι είπες και γενικότερα τί γίνεται πίσω από τις κλειστές πόρτες. Τι να πω; Εσείς ξέρετε καλύτερα από τους πρωταγωνιστές.
Δεν ασχολείσαι και δεν κυκλοφορείς και πάλι ασχολούνται μαζί σου. Για να το κάνουν, σημαίνει ότι αξίζεις. Τα σχόλια ακόμη και τα αρνητικά, διαφήμιση σου κάνουν. Ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε τελικά, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να το μειώσουμε. Να θέλεις να αγιάσεις και να μην σε αφήνουν. Προσπαθούν να σου δημιουργήσουν προβλήματα με άτομα που σέβεσαι και εκτιμάς. Όλες οι προσπάθειές τους όμως πέφτουν στο κενό, γιατί όπως και να το κάνουμε τα άδικα ουκ ευλογούνται. Και ότι κάνεις – καλό ή κακό – επιστρέφει σε σένα σε πολλαπλάσιο πάντα βαθμό.
Κάποιοι και κυρίως κάποιες νομίζουν ότι δίνουν νόημα στην δική τους ζωή, ανακατεύοντας τις ζωές των άλλων. Μια στάλα, όμως, είναι η Πάφος – όπως και ο κόσμος ολόκληρος – και τα πάντα μαθαίνονται. Τι κάνει τελικά ο άνθρωπος για να του δώσουν σημασία, ε; Γιατί εκπλήττομαι όμως; Αυτή ήταν ανέκαθεν η καθημερινότητα σε αυτή την πόλη και κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.
