της Τζούλης Χρίστου
Αποκριές, σου λέει ο άλλος. Αλήθεια ποιες αποκριές, που όχι μια αλλά αμέτρητες μάσκες φοράνε ολόχρονα οι πλείστοι και μεταμφιέζονται αναλόγως περίστασης – συμφέροντος; Από πολιτικούς μέχρι απλούς ανθρώπους, από φίλους και συγγενείς μέχρι και αγνώστους η εναλλαγή ρόλων δίνει και παίρνει. Οι πλείστοι σε «λατρεύουν» σαν αρχαία θεότητα και κάνουν «θυσίες» στο όνομα και την χάρη σου, ωστόσο, πίσω σου ακονίζουν μαχαίρια. Σε ανθρωποθυσίες να μην περάσουν και είμαστε μια χαρά. Οπότε, άκυρη μια τέτοια αμφίεση από μέρους μου αυτές τις μέρες.
Πολιτικοί γίνονται χαλί να τους πατήσεις. Προεκλογικά πάντα και μόλις καθίσουν στην καρέκλα ξαναγίνονται ο εαυτός τους.
Φίλοι – που έχουν βιώσει καταπίεση από κούνιας και διακατέχονται από απύθμενο κόμπλεξ και κακία – θα παραμελήσουν τα δικά τους προβλήματα και θα πασχίσουν να σου βρουν «λύσεις» στα δικά σου σου, μεθοδευμένες όμως που μόνο καλό δεν σου κάνουν. Όταν ο άλλος – με ή χωρίς λόγο – ζηλεύει τους πάντες και τα πάντα, περνά στο άλλο στάδιο και επιδιώκει πλέον να προκαλέσει κακό στους άλλους και να τους χαλάσει την χαρά τους. Έτσι για να νιώσει την χαρά ότι και άλλοι δεν περνάνε καλά, όπως ο ίδιος. Και μπορεί ο άλλος να τον θεωρεί πολύ δικό του, ωστόσο σαν βαμπίρ (ωραία αμφίεση) ο «φίλος» θα προσπαθήσει να του σκοτώσει ότι ωραίο, προκειμένου ο ίδιος να νιώσει καλά. Και εγώ έχω αποθυμένα και ανεκπλήρωτα όνειρα και ευχές. Ουδέποτε όμως χάρηκα με τα δάκρυα των άλλων. Όταν η λύπη του άλλου γίνεται χαρά μας, τότε σαν άνθρωποι και σαν κοινωνία δεν έχουμε σωτηρία.
«Κοντινοί» άνθρωποι εισβάλλουν «με το έτσι θέλω» στη ζωή σου και προσπαθούν να σου υποδείξουν το καλό σου, το οποίο νομίζουν ότι γνωρίζουν καλύτερα από εσένα. Εσύ είσαι άσχετος. Δεν ξέρεις. Αν αυτό δεν θεωρείται μεγάλη αδιακρισία και αγένεια, τότε τι άλλο θα μπορούσε να θεωρηθεί;
Και επειδή είναι και θέμα Φυσικής, αν και είμαστε του Κλασικού, ότι ο ήλιος δεν ανατέλλει από την Δύση, θα τους συμβουλεύαμε να μην ξοδευτούν για μάσκες και στολές. Το κάνουν ολόχρονα και χωρίς έξοδα.
Όλοι τελικά έχουν αυτοανακηρυχθεί σε προστάτες μας. Τί προστάτες, όμως, είναι το θέμα. Όλοι έχουν βαλθεί να μας προστατεύσουν από κάθε «κακό», το οποίο φυσικά μόνο οι ίδιοι βλέπουν ως τέτοιο.
Μόνο αυτές τις μέρες τελικά μπορούν κάποιοι να νιώσουν άνετα. Μέρες που είναι κιόλας. Ας είναι. Μεγάλη είναι η απογοήτευση όταν διαπιστώσεις εκ των υστερων ότι για πολύ καιρό σου έσκαβαν το λάκκο. Είναι αυτά τα άτομα, που θα σου παρουσιάσουν την ιστορία της Κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του λύκου, όμως. Εάν άκουγαν τι έλεγαν και εάν συνειδητοποιούσαν τι έκαναν αμφιβάλλω αν θα τρόμαζαν ορισμένοι και ορισμένες. Για να τρομάξεις πρέπει να έχεις συνείδηση.
Καλές αποκριές σε όλους.
