Της Τζούλης Χρίστου
Το πήραν απ’ εδώ, το πήραν απ’ εκεί, το ‘φεραν σε σημείο που για να μπορέσει κάποιος να εξυπηρετηθεί θα πρέπει να ‘ναι ή ακροβάτης ή να χρησιμοποιήσει τραμπολίνο για να κάνει άλμα ή και ελεύθερη πτώση προς την απέναντι κυβερνητική υπηρεσία. Φυσικά μιλούμε για τον μεγάλο περίπατο του parking. Όχι οποιουδήποτε, αλλά αυτού που μέχρι πρότινος λειτουργούσε στη Γρίβα Διγενή για εξυπηρέτηση των ατόμων με αναπηρία και το οποίο αφού ξηλώθηκε με το δικαιολογητικό ότι δεν παρείχε ασφάλεια στους χρήστες του, δημιουργήθηκε σε άλλο σημείο πίσω από το εν λόγω κτίριο – κάνοντας κύκλους όπως μια γάτα κυνηγά την ουρά της – δίπλα ακριβώς από σκαλιά και σε σημείο με χαλίκια. Πως δεν μπορούμε να πατήσουμε στο χιόνι με ίσια σόλα στη μπότα γιατί γλιστρά και πρέπει να πάμε με αρβύλες; Κάπως έτσι είπαμε να ρίξουμε λίγο τσιακκίλι (χαλίκια για τους μη χωριάτες) στους τροχούς των τροχοκαθισμάτων, για να πατούν καλύτερα στον δρόμο και να μην γλιστρούν. Πάντως, την τελευταία φορά που πήγα στο Τρόοδος κατασκοτώθηκα στο χιόνι 3-4 φορές επειδή η σόλα της μπότας μου δεν ήταν η κατάλληλη.
Και αφού είδαμε ότι η τακτική αυτή δεν ενδείκνυται και αφού ουδείς εκ των δραστηριοποιούμενων στην πολυκατοικία αποδέχτηκε να ρίχνει σχοινιά στους ανθρώπους αυτούς για να κάνουν αναρρίχηση, αφού η ύπαρξη σκαλιών δεν τους ευνοούσε, αποφασίσαμε να τον μεταφέρουμε απέναντι τον χώρο στάθμευσης. Ούτε φιδάκι να παίζαμε. Εκείνο το επιτραπέζιο, που για αλλού ξεκινούσαμε και αλλού καταλήγαμε; Το θυμάστε; Από τα αγαπημένα μου πάντως δεν ήταν ποτέ.
Φυσικά και δεν σκεφτήκαμε να δημιουργήσουμε διάβαση πεζών με τα άτομα αυτά να αναγκάζονται να διασταυρώνουν την λεωφόρο με το καροτσάκι τους. Αν σταματήσουν τα αυτοκίνητα, σταμάτησαν. Είναι ποτέ δυνατόν; Κι όμως είναι. Ειδική δεν είμαι, αλλά είναι κοινή λογική ότι η ζωή ενός ατόμου τίθεται σε άμεσο κίνδυνο όταν αναγκάζεται να διασταυρώσει μια πολυσύχναστη λεωφόρο με το αναπηρικό καροτσάκι. Εκτός και αν προτίθενται να τους εφοδιάσουν με αλεξίπτωτα.
