Της Τζούλης Χρίστου
Καθημερινά σχεδόν ακούμε και για άλλο ένα χωρισμό. Κάθε μέρα σχεδόν άλλη μια οικογένεια διαλύεται, με θύματα αποκλειστικά και μόνο τα παιδιά, τα οποία πληρώνουν τα λάθη των μεγάλων.
Και εδώ είναι που διερωτάσαι πως έχουν καταντήσει οι ανθρώπινες σχέσεις, πως έχουν ξεφτίσει θεσμοί και αξίες και πόσο χαμηλά μπορεί να πέσει ο άνθρωπος, απλά και μόνο για να εκδικηθεί τον/την μέχρι πρότινος αγαπημένο/η.
Και μπορεί να μην σώζεται η κατάσταση και μπορεί τα δικαστήρια να είναι ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσουν, ωστόσο, έγκλημα είναι να χρησιμοποιούν τα παιδιά για να πληγώσουν και να εκδικηθούν ο ένας τον άλλο. Από πότε γινόμαστε χαρούμενοι πληγώνοντας κάποιον άλλο; Οι αθώες ψυχές δεν φταίνε. Μπορεί οι μεγάλοι να μην τα βρίσκουνε πλέον, ωστόσο, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η μεταξύ τους σχέση σε καμία περίπτωση πρέπει να επηρεάζει τα παιδιά τους. Τα παιδιά ξέρετε μπορούν να καταλάβουν και το μόνο που πετυχαίνετε πληγώνοντας ο ένας τον άλλο, είναι στην τελική να πληγώσετε τα ίδια τα παιδιά σας. Ότι και αν έχει κάνει κάποιος, δεν παύει να είναι ο γονιός των παιδιών σας και αυτό πρέπει να το εμπεδώσετε και να σεβαστείτε την ανάγκη τους να τα έχουν καλά και με τους δυο.
Και επειδή στην Κύπρο είμαστε και δεν γνωρίζουμε από στοιχειώδεις κανόνες ευγένειας και δεν μας ενδιαφέρει το αποτέλεσμα μπροστά στον δικό μας εγωισμό, δεν μπορούμε να χωρίσουμε χωρίς να γίνουμε ρόμπα. Πρέπει να βγάζει θόρυβο, κρότο και λάμψη, να μαζευτούν τα σόγια μας, να τσακωθούν και αυτά μεταξύ τους, να παρακολουθούν οι γειτόνισσες και να πιαστούμε στο τέλος μαλλί με μαλλί, για να ησυχάσουμε. Άμα μπορούσαμε θα παίρναμε και ντουντούκα για να βγάλουμε στο σφυρί τα άπλυτα του/της πρώην. Λες και εμείς είμαστε τέλειοι. Λες και εμείς έχουμε το αλάθητο. Πολιτισμός άγνωστη λέξη για μας.
Οι ψυχές, ιδίως οι παιδικές, δεν βγαίνουν στο σφυρί.
