Μόνο αφελείς θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι η νέα διαπραγματευτική φάση του Κυπριακού γίνεται στην Ελβετία, για να μην υπάρξουν διαρροές (ναι, ελέχθη κι αυτό) ή για να έχουν περισσότερο χρόνο οι δύο ηγέτες και να επικεντρωθούν στη διαπραγμάτευση απερίσπαστοι από πιέσεις ή οτιδήποτε άλλο. Είναι αυτονόητο ότι μια συνάντηση στο εξωτερικό εκπέμπει διαφορετικούς συμβολισμούς, από μία σειρά συναντήσεων στην Κύπρο. Είναι κάτι, ας το πούμε, πιο επίσημο. Λογικά μετά από μία τέτοια συνάντηση δεν γίνεται να επανέλθουμε σε μια διαδικασία ρουτίνας, έστω και εντατικής. Λογικά η συνάντηση αυτή θα έπρεπε να αποτελεί το επιστέγασμα των συγκλίσεων όλων των κεφαλαίων και το τελικό πάρε δώσε, ακολουθούμενη από μια πενταμερή ή πολυμερή διάσκεψη ή οποία θα ερχόταν απλώς να επισημοποήσει αυτή την κυπριακής ιδιοκτησίας λύση και να συμφωνήσει στην εγγύησή της μέσω του μηχανισμού του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
Λογικά αυτή θα έπρεπε να είναι η σωστή σειρά. Αντ΄ αυτού τι έχουμε; Τον κ. Ακιντζί να χρησιμοποιεί τους συμβολισμούς που εκπέμπει η συνάντηση στο Μοντ Πελεράν και να ζητά ημερομηνία για διεθνή διάσκεψη, αν και εφόσον κατατεθούν χάρτες, αλλά με υπαρκτές ακόμη τις κόκκινες γραμμές στο θέμα της εκ περιτροπής προεδρίας και των εγγυήσεων.
Περιττό πιστεύω να πούμε ότι οι δικαιολογίες του κ. Ακιντζί για το θέμα των τουρκικών εγγυήσεων, όσο και να τις δραματοποιεί, στερούνται σοβαρότητας. Οι τουρκικές εγγυήσεις δεν μπορούν να είναι εκεί για να αστυνομεύουν τη λειτουργία του ομόσπονδου κράτους. Εξ άλλου, είναι αυτονόητο ότι σε περίπτωση μιας γενικευμένης ανεξέλεγκτης ένοπλης σύρραξης μεταξύ των δύο κοινοτήτων, η Τουρκία θα επέμβει με ή χωρίς επεμβατικά δικαιώματα, όπως επεμβαίνει στη Συρία και στο Ιράκ. Άρα το ζητούμενο των τουρκικών εγγυήσεων έχει να κάνει με την πρόταξη ενός ξεκάθαρου συμβολισμού, σχετικού με την αντιμετώπιση της Κύπρου από την Τουρκία ως ζωτικού της χώρου, με όλες τις προεκτάσεις που αυτό μπορεί να έχει σε κάποιο μελλοντικό στάδιο.
Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα του χρονοδιαγράμματος και της πενταμερούς ή πολυμερούς διάσκεψης. Πιστώνοντας τον κ. Ακιντζί με όλες τις καλές προθέσεις θα πούμε ότι η στάση του αυτή έχει να κάνει με την αδυναμία του να διαπραγματευτεί θέματα που η Τουρκία αλλά και η πανίσχυρη τ/κ αντιπολίτευση δεν του επιτρέπουν και γι’ αυτό πετά την μπάλα παρακάτω. Είτε έτσι είτε αλλιώς, αυτό που μετρά είναι το τελικό συμπέρασμα. Η τ/κ πλευρά διαπραγματεύτηκε, πήρε στα κεφάλαια που μπορούσε να πάρει και τώρα που ήρθε η στιγμή να δώσει, προσπαθεί να στριμώξει τη διαδικασία μέσα στα πλαίσια ενός χρονοδιαγράμματος για πενταμερή ή πολυμερή διάσκεψη και να αφήσει την Τουρκία να καθαρίσει.
Μόνο αεροβατούντες θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι σε μια τέτοια διάσκεψη η δική μας πλευρά θα πάει και θα αντιμετωπίσει την Τουρκία επί ίσοις όροις. Σε τέτοιου είδους διασκέψεις και πέρα από τα όμορφα περί διεθνούς δικαίου λόγια, προτεραιότητα έχουν τα συμφέροντα και οι πιέσεις. Απέναντί μας θα έχουμε μια Τουρκία που αυτή την στιγμή κάνει παιγνίδι στη Μοσούλη και στο Χαλέπι. Μια Τουρκία σε ανοιχτό πόλεμο με του Κούρδους. Μια Τουρκία που στο εσωτερικό της στέλνει στα μπουντρούμια βουλευτές, δημοσιογράφους, δικαστικούς, τους πάντες. Μια Τουρκία που με μοχλό πίεσης τους Σύριους πρόσφυγες εκβιάζει την Ευρώπη. Μια Τουρκία που κλείνει συμφωνίες δεκάδων δισεκατομμυρίων ακόμη και με παραδοσιακούς μας συμμάχους όπως η Ρωσία. Μια Τουρκία, τέλος, της οποίας ο πρόεδρος αμφισβητεί διεθνείς συνθήκες και διαλαλεί ότι τα «σύνορα της καρδιάς του» φτάνουν μέχρι τη Θεσσαλονίκη.
Αυτή την Τουρκία θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Μια Τουρκία η οποία θα μπορεί να κάνει παιγνίδι με το κυπριακό σε διάφορα επίπεδα, χρησιμοποιώντας τον όγκο της και εκμεταλλευόμενη το ασταθές σκηνικό της περιοχής.
Σε αυτήν την πενταμερή ή πολυμερή τα όπλα της πλευράς μας θα είναι καταθλιπτικά ανισοβαρή, σε σχέση με εκείνα της Τουρκίας. Αυτό σημαίνει πως ότι είναι να συμφωνηθεί πρέπει να συμφωνηθεί προηγουμένως κι εκεί να πάμε μόνο για τις υπογραφές. Διαφορετικά πολύ πιθανόν να βρεθούμε με την πλάτη στον τοίχο ή με το πιστόλι στον κρόταφο.
