Της Τζούλης Χρίστου
Ανοίγεις το πρόγραμμα και βλέπεις ένα καταιγισμό αιτημάτων. Τα διαβάζεις ένα – ένα τα ονόματα των επίδοξων φίλων σου και διαπιστώνεις ότι ελάχιστα από αυτά, έως και κανένα, έχεις ξανακούσει στη ζωή σου και που αν τους συναντήσεις στο δρόμο δεν θα αναγνωρίσετε ο ένας τον άλλο. Υποψήφιος στον «Χ» δήμο της τάδε επαρχίας, υποψήφιος στον «Ψ» δήμο της άλλης (όχι της δικής σου). Το ίδιο με τα μηνύματα στο κινητό, το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, ακόμα και τα γραμματοκιβώτια των σπιτιών. Από συμπολίτες σου να το καταλάβω και να το δικαιολογήσω.
Dear candidates (των υπολοίπων επαρχιών της Πάφου, εννοείται), όταν απευθυνόμαστε σε κάποιον ενημερωνόμαστε πρώτα πού ψηφίζει.
Συμπολίτες σου απαιτούν από σένα να τους ψηφίσεις, ενώ γνωρίζουν ότι έχεις ένα ή και περισσότερους πολύ δικούς σου υποψηφίους. Δεν τους ενδιαφέρει αυτό. Και βγαίνουν και κακοφανισμένοι όταν φανείς έντιμος και ειλικρινής και τους εξηγήσεις την κατάσταση και δεν τους παραμυθιάσεις. Αυτό και αν το θεωρώ θράσος.
Θράσος, επίσης, θεωρώ το να επισκέπτονται υποψήφιοι συγγενείς ή στενούς φίλους άλλων υποψηφίων και να τους ζητούν να ψηφίσουν τους ίδιους, αφού κατά τα λεγόμενά τους οι δικοί τους είναι σίγουροι και δεν έχουν ανάγκη ψήφων. Με την κλάψα και την μπαμπεσιά δεν κάνεις δουλειά, πάντως.
Ανηθικότητα θεωρώ το να «συνεργάζεσαι» με φίλο σου και στο τέλος να του την φέρνεις πισώπλατα, δουλεύοντας μόνο για τον εαυτό σου, ενώ αυτός και όλο του το σόι δουλεύουν και για τους δυο σας. Κάλλιο αργά, παρά ποτέ, οι μάσκες πέφτουν.
Συμφεροντολογικό θεωρώ το να συζητάς με ένα κόμμα για να περιληφθείς στο ψηφοδέλτιό του και επειδή αντιλαμβάνεσαι ότι δεν έχεις περιθώρια εκλογής, στο παρά πέντε εντάσσεσαι σε άλλο, θωρώντας σίγουρη την εκλογή σου.
Ανέντιμο θεωρώ το να απαιτείς από κόμμα τη μη συμπερίληψη συγκεκριμένου ατόμου στο ψηφοδέλτιο, επειδή δεν είναι του «χεριού» σου.
Και που σαι ακόμα! Για να αντέξουμε μέχρι τις εκλογές πρέπει να παίρνουμε χάπια ή να παίρνουμε στην πλάκα τα όσα γίνονται.
