του Χρήστου Χαλικιόπουλου
Έχουμε γείτονα μια χώρα, που πριν λίγους μήνες βομβάρδιζε το Χαλέπι, μπαινόβγαινε στο Ιράκ και στο ενδιάμεσο κατέρριψε και ένα ρώσικο αεροπλάνο με κίνδυνο μια σύρραξης που θα ξέφευγε από τα φλεγόμενα σύνορα της Συρίας και του Ιράκ. Έχουμε γείτονα μια χώρα, της οποίας ο ηγέτης την μια στιγμή ήταν κολλητός με τον Άσαντ και την επομένη συμμαχούσε για την ανατροπή του διεκδικώντας μερίδιο στην προτεκτορατοποίηση της Συρίας. Έχουμε γείτονα μια χώρα σε επιθετική διάταξη με τους γείτονές της, που τα τελευταία χρόνια διεκδικεί άτσαλα ρόλο δερβέναγα στην περιοχή, που αμφισβητεί σύνορα αναγνωρισμένα από τη διεθνή κοινότητα στο Αιγαίο και που δεν περνά εβδομάδα χωρίς να παρενοχλήσει με τα μαχητικά της. Έχουμε γείτονα μια χώρα που αλληθωρίζει, με το ένα μάτι στραμμένο προς την Ευρώπη και το άλλο προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία, μια χώρα που παίζει παιγνίδια πολιτικού κέρδους με τους Σύριους πρόσφυγες, ανοίγοντας και κλείνοντας την κάνουλα της ροής τους προς το Αιγαίο και την Ευρώπη. Έχουμε γείτονα μια χώρα, που έχει σχεδόν μόνιμα εξασφαλισμένη την ανοχή των μεγάλων της Ευρώπης για μια σειρά από λόγους. Έχουμε γείτονα μια χώρα, που θέλει να μπει στην ευρωπαϊκή οικογένεια, κατέχοντας παράνομα με 40 χιλιάδες στρατό, το 40% μια ευρωπαϊκής Δημοκρατίας και θεωρώντας την εκλιπούσα. Έχουμε γείτονα μια χώρα, της οποίας, όταν οι Τ/Κύπριοι δια του ηγέτη τους Μουσταφά Ακιντζί ζήτησαν να μην τους αγκαλιάζει τόσο σφιχτά γιατί πνίγονται, η απάντηση που ήρθε ήταν «ακούνε τ’ αυτιά του τι λέει;». Και ο κ. Ακιντζί κατέβασε τ’ αυτιά και δεν απάντησε τίποτα.
Έχουμε γείτονα μια χώρα, της οποίας οι ανατολικές επαρχίες βρίσκονται σε κανονικό πόλεμο, μια χώρα της οποίας το καθεστώς φυλακίζει δημοσιογράφους, κλείνει μέσα ενημέρωσης και μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καταπιέζει μειονότητες και γενικά κάθε τι προοδευτικό. Έχουμε γείτονα μια χώρα με πολλές σημαίες, πολύ εθνικισμό, πολύ στρατοκρατία και με αυξανόμενη θεοκρατία, μια χώρα της οποίας ο ηγέτης συμπεριφέρεται ως νέος σουλτανός, μια χώρα ασταθή που δεν προλαβαίνει να βγει από την μία περιπέτεια και μπαίνει στην άλλη.
Έχουμε γείτονα μια χώρα, που προχθές τα τανκς βγήκαν πάλι στους δρόμους, θυμίζοντας άλλες θλιβερές εποχές, του δικού της αλλά και του δικού μας παρελθόντος. Έχουμε γείτονα μια χώρα, με μια δημοκρατία τόσο χαμηλού επιπέδου, όπου αν το στρατιωτικό πραξικόπημα κατάφερνε να επικρατήσει, το νέο καθεστώς αργά ή γρήγορα θα αναγνωριζόταν από τους μεγάλους και από την Ευρώπη φυσικά, σα να μην τρέχει τίποτα, και στο εσωτερικό της χώρας θα έλεγαν «σιγά, φοβούνται τα βουνά από τα χιόνια;». Έχουμε γείτονα μια χώρα, όπου εκτός από τους συλληφθέντες στρατιωτικούς πραξικοπηματίες συνέλαβαν και 2500 περίπου δικαστικούς, γιατί ήταν, λέει, κι αυτοί μπλεγμένοι στην όλη κατάσταση και στη διαφθορά. Και αναρωτιέται κάποιος, εντάξει είναι μεγάλη η χώρα, αλλά και 2500 χιλιάδες δεν λίγοι, τι γίνεται εδώ πέρα;
Έχουμε γείτονα μια χώρα εν πλήρη αταξία και πλήρη επιθετικότητα. Κανείς δεν θα ήθελε για γείτονα μια τέτοια χώρα. Όταν την έχεις όμως κάτι πρέπει να την κάνεις. Κάπως πρέπει να αντιμετωπίσεις την κατάσταση. Και βέβαια όταν αυτή η χώρα είναι πολλαπλάσια σε μέγεθος και ισχύ από σένα δεν μπορείς να παραστήσεις ούτε τον μάγκα ούτε να την βάλεις στη θέση της με δυναμικά μέσα.
Κάποιοι, όμως, χαμένοι στις αυταπάτες τους συμπεριφέρονται λες και έχουν γείτονα την Ελβετία. Κάποιοι άλλοι, αφελώς, θεωρούν ότι με μια λύση, σχεδόν όποια και να ΄ναι, η Τουρκία θα πάει στο καλό κι εμείς με τους Τ/Κύπριους θα οδεύσουμε χαρούμενοι προς στα καταπράσινα λιβάδια της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας.
Δεν μιλάμε για δημιουργία ενός συνηθισμένου κράτους. Μιλάμε για μια ομοσπονδία. Ένα σύστημα, που ακόμα και με το καλό του πρόσωπο, απαιτεί ψηλές προδιαγραφές, στόχων οραμάτων, δημοκρατίας, κοινωνικής ομογνωμίας και κυρίως σταθερότητας. Ένα σύστημα που δεν καλείται να λύσει, αλλά να διαχειριστεί τα λυμένα προβλήματα. Τουλάχιστον τα βασικά. Ένα σύστημα που ακόμα και στην καρδιά της Ευρώπης, στο Βέλγιο, έχει προβλήματα. Εμείς, πού λέμε ότι πάμε και μάλιστα με ένα διαφαινόμενο σχέδιο λύσης που μπάζει από παντού;
