Της Τζούλης Χρίστου
Γράφεις κάτι δικό σου και θίγονται οι μεν. Γράφεις κάτι άλλο, «μουγιάζονται» οι δε. Άμα μπορούσαν, θα κατασπάραζαν στην κυριολεξία κάποιους ανθρώπους ορισμένοι. Γράφεις κάτι εντελώς άσχετο και το παίρνουν επάνω τους οι άλλοι και φουσκώνουν από έπαρση.
Ούτε που θα μπορούσε να το φανταζόταν ο Zuckerberg όταν μαζί με την παρέα του δημιουργούσε για πλάκα το συγκεκριμένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης για να επικοινωνούν μεταξύ τους εντός της φοιτητικής εστίας, ότι σήμερα θα χρησιμοποιείτο ως μέσο προπαγάνδας και εξυπηρέτησης συμφερόντων, σπίλωσης υπολήψεων και ονομάτων και κυρίως ως αρένα, ως ρινγκ με κάποιους να γίνονται σάκοι του μποξ όταν απλά εκφέρουν την άποψή τους.
Αγαπημένε μου Μαρκ. Το τι βρισίδι πέφτει καθημερινά ξεπερνάει κάθε όριο θράσους και γελοιότητας. Κωμωδία η κατάσταση. Και όσο πάνε και αγριεύουν τα πράγματα. Ούτε στους πιο φρικτούς σου εφιάλτες θα μπορούσες να το φανταστείς. Άμα το ‘ξερες, σίγουρα θα το κατέστρεφες το πρόγραμμα από τότε.
Ο κάθε άνθρωπος έχει την άποψή του και διατηρεί το δικαίωμα να την εκφράζει. Δημοκρατία έχουμε, άλλωστε. Την αγένεια και θράσος όμως, μην τα χαρακτηρίσω αλλιώς, να βρίζουμε και να διαπομπεύουμε όποιον δεν συμφωνεί μαζί μας, αδυνατώ να τα καταλάβω. Ίσως ο δικός μου δείχτης ευφυΐας να είναι χαμηλός.
Άσε που όταν συνειδητά απέχεις, πάλι στο σκαμνί βρίσκεσαι, κατηγορούμενος ότι δεν έχεις μούτρα να μιλήσεις. Helloooooo, κάποια από τα γραφόμενα του καθενός ίσως και να εκφράζουν τον εσωτερικό του απλά κόσμο ή να του θυμίζουν αναμνήσεις ή και τίποτα απ’ όλα αυτά. Δεν σημαίνει πως ότι γράφεται και ότι δημοσιεύεται, απευθύνεται κάπου.
Φυσικά θα μου πείτε, εάν δεν σου αρέσουν, μην τα διαβάζεις. Σεβαστή και αυτή η άποψη. Το ίδιο ισχύει για όλους. Εάν δεν συμφωνούμε με κάποιον, απλά τον αγνοούμε.
Τι να δημοσιεύει τελικά κανείς; Ας postαρει απλά τραγούδια και ότι θέλει ας καταλάβει ο καθένας, καλύτερα.
