του Χρήστου Χαλικιόπουλου
Απέρριψαν λοιπόν οι Συναγερμικοί, μετά βδελυγμίας τον κ. Σιζόπουλο για την θέση του προέδρου της βουλής, διότι διέρρευσε, λέει, τα ήδη γνωστά απόρρητα του εθνικού συμβουλίου και επιπλέον είναι κατά της ΔΔΟ. Είναι δυνατόν να έχουμε πρόεδρο της βουλής έναν αντι-ΔΔΟ; Μα κι ο κ. Συλλούρης είναι κατά της ΔΔΟ και επιπλέον η πρόεδρος της νεοσύστατης Αλληλεγγύης δήλωσε έτοιμη να αυτοπυρποληθεί για την Ένωση. Πώς ξαφνικά έπαψαν να βλέπουν τη φωτιά στη μέση της πλατείας; Ναι αλλά ο κ. Συλλούρης είναι «δικός μας», παραστρατημένος μεν, απολωλός πρόβατο, μαύρο πρόβατο, αλλά εδώ γύρω στο μαντρί. Εκτός βεβαίως του γεγονότος, ότι πριν καταλήξουν, ΔΗΣΥ και Προεδρικό, στην επιλογή Συλλούρη, είχαν βάλει στο τραπέζι ένα σωρό προτάσεις για εξ ημισείας προεδρία με το ΑΚΕΛ, για στήριξη Αδάμου κτλ. Αναμενόμενο ήταν να αρνηθεί η ηγεσία του ΑΚΕΛ. Μια τέτοιου είδους συνεργασία με τον ΔΗΣΥ, υπό τις περιστάσεις, μέσα σε όλη αυτήν την παραφιλολογία περί ΔΗΣΑΚΕΛ, θα ήταν καταστροφική για την εικόνα του κόμματος, ακόμα κι αν είχε σαν επιχείρημα το Κυπριακό και την λύση του. Ακόμη κι αν προσπάθησαν κάποιοι να παρουσιάσουν περίπου ως προϋπόθεση την σύμπλευση προέδρου της Δημοκρατίας και προέδρου της βουλής για την πρόοδο των συνομιλιών και την επίλυση του Κυπριακού. Από πού κι ως πού, όμως; Πόσο συνέπλεαν επ’ αυτού Νίκος Αναστασιάδης και Γιαννάκης Ομήρου; Ασφαλώς και έχει τη σημασία του, ο πρόεδρος της βουλής να τάσσεται ανοιχτά κατά της ΔΔΟ και στις επίσημες κι ανεπίσημες συναντήσεις του με ομολόγους του και διπλωμάτες άλλων χωρών να προβάλει μια διαφορετική πορεία, όμως δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Δεν είναι ο πρόεδρος της βουλής που διαπραγματεύεται τη λύση. Γνώριζε η ηγεσία του Συναγερμού ότι την πρόταση για εξ ημισείας προεδρία θα την απέρριπτε το ΑΚΕΛ, αλλά και αν την δεχόταν, στα μάτια του λαού θα φαινόταν σαν τράβηγμα του ΑΚΕΛ από τον ΔΗΣΥ και όχι φυσικά σαν τράβηγμα του ΔΗΣΥ από το ΑΚΕΛ. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε λοιπόν οι δήθεν προσπάθειες για εξεύρεση προέδρου της βουλής με γνώμονα την ομογνωμία στο θέμα της ΔΔΟ. Καλό θα ήταν αν μπορούσε να συνδυαστεί με τα κομματικά παιγνίδια, όμως πάνω απ’ όλα οι κομματικοί στόχοι.
Το επόμενο βήμα ήταν η διαχείριση του λεγόμενου «ενδιάμεσου χώρου». Ενός χώρου, σαφώς ετερόκλητου, ο οποίος όμως λίγο πολύ τάσσεται αντιπολιτευτικά απέναντι στην κυβέρνηση. Μια ενδεχόμενη συνένωση αυτού του χώρου ακόμα και σε επίπεδο εκλογής προέδρου της βουλής, ίσως να δημιουργούσε νέα δεδομένα για τη συνέχεια, είτε αναφορικά με το λεγόμενο «απορριπτικό μέτωπο», είτε σε σχέση με τις αρμοδιότητες της βουλής αυτές καθ’ εαυτές, είτε ακόμη και τις προεδρικές του 2018. Εκεί δεν χρειάστηκαν και πολλές προσπάθειες, γιατί το ΔΗΚΟ προσπάθησε να κατευθύνει τις εξελίξεις στηρίζοντας Σιζόπουλο, αλλά στη συνέχεια όλα πήγαιναν κουτουρού, όλοι σχεδόν είχαν σηκώσει το δικό τους μπαϊράκι και όλα ήταν στο «περίμενε» της επόμενης κίνησης. Και η επόμενη κίνηση ήταν το νοκ-άουτ της στήριξης και εκλογής του Δημήτρη Συλλούρη. Αριστοτεχνικό όντως. Αποτέλεσμα. Ο μεν ΔΗΣΥ να εμφανίζεται ο διαλλακτικός και συναινετικός και το ΑΚΕΛ από την άλλη, στη γωνία του, να «κερδίζει» τον τίτλο του μονολιθικού. Το δε λεγόμενο κέντρο, να ψάχνει ακόμα να δει τι έγινε.
Και μέσα σ’ όλα αυτά, είχαμε και τα χαριτωμένα της Ελένης Θεοχάρους, την οποία στην αρχή και ανεξαρτήτως των θέσεών της, αρκετοί υπερασπίστηκαν, μεταξύ αυτών κι εγώ, βλέποντας να μετατρέπεται σε σάκο του μποξ μιας λυσσαλέας πολεμικής. Δήλωσε λοιπόν η κ. Θεοχάρους ότι η Αλληλεγγύη δεν ανήκει στον ενδιάμεσο χώρο και ότι η πολιτική μας ζωή δεν είναι σάντουιτς για να είναι το ένα κόμμα στη μία το άλλο κόμμα στην άλλη και ανάμεσα σ’ αυτούς το χαμ και το τυρί. Πιθανόν να μην είναι σάντουιτς η πολιτική μας ζωή. Εξ άλλου το καημένο το σάντουιτς πόσο μπορεί να περιπαίξει τους ψηφοφόρους του, να κατεβαίνει πρόεδρος ενός νεοσύστατου κόμματος, να εκλέγεται βουλευτής, αλλά την επομένη να τους γράφει κανονικά επιλέγοντας να κρατήσει την έδρα του στο ευρωκοινοβούλιο. Τι σόι αρχηγός κινήματος είναι αυτός, από τις Βρυξέλλες; Αυτά τα ολίγα, τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός και φάνηκε σε όλο του το μεγαλείο το παίγνιο.
