της Τζούλης Χρίστου
Ίσως το νερό που πίνουμε ή ο αέρας που αναπνέουμε σε αυτή την πόλη κάτι να έχουν. Δεν εξηγείται αλλιώς. Το θέμα είναι ότι οι πλείστοι χρειάζονται επειγόντως ψυχίατρο. Αυτοί που είναι έξω από το ίδρυμα, άλλωστε, είναι πολύ περισσότεροι από τους έγκλειστους.
Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Οικονομική κρίση, ανεργία, σπαθιά έξω από θηκάρια να ακονίζονται κιόλας, «φίλος» να την φέρνει σε φίλο πισώπλατα και να παίρνει και όσκαρ υποκρισίας την ίδια ώρα, η μιζέρια των ανθρώπων είναι καθημερινή και επί μονίμου βάσεως και το χαμόγελο έχει σβήσει.
Δημοτικές, κοινοτικές, συνεργασία, άπλυτα βγαίνουν στη φόρα από τα συρτάρια όπου φυλάγονταν μέχρι την κατάλληλη στιγμή, ώστε να ωφεληθούν πολιτικά και προσωπικά. Ακόμα δεν είδαμε τίποτα.
Ο ένας γυαλίζει τα ελαστικά του αυτοκινήτου μέσα σε χώρο στάθμευσης καφετέριας, ο άλλος κάνει επίδειξη του πανάκριβου οχήματός του σε άλλη καφετέρια, μπας και δεν τον έχουν προσέξει, η άλλη απαιτεί με υφάκι από σένα να πάρεις συγκεκριμένα τηλέφωνα για να της κάνεις τη δουλειά της, ο άλλος σε παίρνει τηλέφωνο στο κινητό σου σε ακατάλληλη ώρα με θράσος χιλίων πιθήκων για να σου ζητήσει εξηγήσεις γιατί έκανες απλά τη δουλειά σου, δημοσιοποιώντας συγκεκριμένο θέμα. Το τι αιτήματα φιλίας δεχόμαστε καθημερινά ελέω εκλογών, δεν έχει προηγούμενο. Μην σας κακοφαίνεται μερικούς όταν απλά απορρίπτονται. Όλοι έχουν γίνει ειδικοί επί όλων των θεμάτων. Πάρε από ιατρική, ιατροδικαστική, νομική, πολιτική. Σε ρόλο big brother, ξέρουν όλοι τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες. Ά ρε κάτι τσόκαρα, που κυκλοφορούν και το παίζουν και τακούνια.
Πολλά τα κουφά που ακούω και ζω τελευταία. Μητέρα Τερέζα δεν είμαι και σίγουρα δεν θέλω να καταντήσω να συμπεριφέρομαι και γω κάπως. Πόσα να αντέξω και γω πια μέσα σ’ αυτό το θέατρο του παραλόγου που ζω καθημερινά; Τα νεύρα μου, τα χάπια μου και ένα ταξί να φύγω.
