του Χρήστου Χαλικιόπουλου
Είναι να απορεί κανείς μ’ εκείνους που ακούν ότι προϋπόθεση για την συμφωνία στο Κυπριακό είναι η άμεση και ολική κατάργηση των εγγυήσεων και ξινίζουν του μούτρα τους ή προσπαθούν να ρίξουν λίγο ροζ στην πρόταξη αυτής της «κόκκινης γραμμής» , να την κάνουν πιο παρδαλή. Είναι να απορεί κανείς με αυτή την πρωτοπορία της «όποιας λύσης».
Αντί να χαίρονται που οι πάντες, πλην της Τουρκίας και της τ/κ ηγεσίας, συνηγορούν στην κατάργηση των εγγυήσεων, στήνουν αυτί, περιμένοντας τι θα πει πρώτα ο κ. Ακιντζί, για να μην τον κακοκαρδίσουν. Και ο κ. Ακιντζί λέει αυτό που του επιβάλλει η Άγκυρα. Δηλαδή, την συνέχιση των τουρκικών εγγυήσεων, άντε με κάποιο λίφτινγκ που θα αφορά στο δικαίωμα επέμβασης μόνο στο τ/κ συνιστών κρατίδιο. Πάλι καλά, μας κάνει τη χάρη και όταν παρουσιαστεί η αιτία τα τουρκικά στρατεύματα δεν θα φτάσουν μέχρι την Πάφο. Και ποια θα είναι αυτή η αιτία; Εδώ σηκώνουμε τα χέρια ψηλά, προσπαθώντας να κατανοήσουμε τα επιχειρήματα.
Επιχείρημα πρώτο. Η περίοδος 1963-74 και τα δεινά της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Δεν θα μπούμε σε λεπτομέρειες για το τι κάναμε και τι μας έκαναν. Θα πούμε μόνο ότι το 1964 η Τουρκία βομβάρδισε την Κύπρο, το 1967 απείλησε με πόλεμο και το 1974 έκανε εισβολή. Και τα τρία τα κάνει σήμερα στη Συρία και στο Ιράκ, χωρίς εγγυήσεις και επεμβατικά δικαιώματα. Άρα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι σε περίπτωση σύρραξης και πολεμικών γεγονότων η Τουρκία, με ή χωρίς εγγυήσεις μπορεί να επέμβει στρατιωτικά, επικαλούμενη μια σειρά από λόγους.
Επιχείρημα δεύτερο. Οι θερμοκέφαλοι που ρίχνουν πέτρες στα τ/κ αυτοκίνητα ή απειλούν εμπόρους πατατών, κατά τον κ. Ακιντζί.
Μα γι’ αυτούς πέρα από τις αστυνομικές δυνάμεις των κρατιδίων θα υπάρχει και μία ισχυρή ομοσπονδιακή αστυνομία, καθώς και, όπως ελέχθη, πολυεθνική δύναμη υπό την διοίκηση των Ηνωμένων Εθνών. Είναι δυνατόν όλοι αυτοί να μην μπορέσουν να αντιμετωπίσουν κάποια έκτροπα; Τότε για τί είδους κράτος μιλάμε, αν σε κανένα επίπεδο ασφάλειας είτε πολιτειακό είτε ομοσπονδιακό, είτε διεθνές, δεν θα μπορεί να αντιμετωπίσει κάποια συμπλοκή ή κάποια πράξη κοινού ποινικού δικαίου και θα χρειάζεται την επέμβαση της Τουρκίας; Ένα τέτοιο κράτος προφανώς θα είναι ανίκανο να αντιμετωπίσει και τα πολύπλοκα θέματα διακυβέρνησης που αναφύονται σε ένα απαιτητικό πολιτειακό σύστημα όπως η ομοσπονδία. Οπότε, πού πάμε;
Επιχείρημα τρίτο. Οι εγγυήσεις θα είναι ένας αποτρεπτικός παράγοντας.
Αποτρεπτικός ως προς τι; Την πρόκληση εκτεταμένων πολεμικών εχθροπραξιών από την ε/κ κοινότητα; Πιστεύω πως αυτό απαντήθηκε. Αποτρεπτικός ως προς κάποιο μεμονωμένο επεισόδιο που πιθανόν να προκαλέσουν κάποιοι θερμοκέφαλοι; Και πού θα μπουκάρει ο τουρκικός στρατός για να «καθαρίσει»; Στη Λευκωσία, στη Λεμεσό ή στην Αγία Νάπα; Αστειευόμαστε μου φαίνεται…
Είναι προφανές ότι με το θέμα των εγγυήσεων προσπαθούν να περάσουν στο υποσυνείδητο του κυπριακού ελληνισμού ένα αίσθημα ενοχής, φόβου και υποταγής, το οποίο θα λειτουργεί ως καταλύτης και για τα περαιτέρω. Και είναι να απορεί, λοιπόν, κανείς με κάποιους που, ελαφρά τη καρδία, παπαγαλίζουν τα περί ανασφάλειας των Τουρκοκυπρίων, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα υιοθετώντας τις θέσεις της τ/κ ηγεσίας και επικαλούμενοι κάποια μαζική ψυχολογία ανασφάλειας των Τουρκοκυπρίων. Οι Τουρκοκύπριοι είτε θέλουν να απαλλαγούν από το πατρονάρισμα της Τουρκίας, είτε δεν θέλουν. Και τα δύο μαζί δεν γίνεται. Αν επιθυμούν λοιπόν επανένωση ας σταματήσουν να παίζουν τον ρόλο του οχήματος για την επικυριαρχία της Τουρκίας στην Κύπρο. Διότι, ξεκάθαρα, εγγυήσεις σημαίνει επικυριαρχία επί προτεκτοράτου Αυτόν τον ισχυρό συμβολισμό θέλει να περάσει η Τουρκία. Ότι η ομόσπονδη κυπριακή δημοκρατία ή όπως αλλιώς θα λέγεται, θα συνεχίσει με μεταποικιακές πρόνοιες να είναι ένα προτεκτοράτο και όχι μια σύγχρονη ευρωπαϊκή ομοσπονδία.
Ας αποφασίσουν λοιπόν οι Τουρκοκύπριοι τι είδος ομοσπονδία οραματίζονται και ας μας πουν, για να δούμε αν ταιριάζει και με το δικό μας όραμα. Έτσι, για να μην τρέχουν και μερικοί στην απ’ εδώ πλευρά άσκοπα στους αγρούς και στους κάμπους, μαζεύοντας λουλουδάκια και ζωγραφίζοντας πουλάκια επανένωσης.
